Viktor Verhulst heeft als zoon van Gert Verhulst veel kansen in zijn schoot geworpen gekregen. Dat beseft hij heel goed. Maar hij heeft wel die kansen moeten grijpen en zelf moeten waarmaken.
“Niemand kan het mij kwalijk nemen dat ik mooie kansen gekregen heb. Wel zouden ze het mij kwalijk mogen nemen als ik daar niks mee zou doen.”Bovendien mag iedereen zijn mening hebben over mij. Ik vind het ook leuk om naar tv te kijken en commentaar te hebben. Dus ik vind dat helemaal niet erg. Tegenwoordig kunnen mensen zo weinig relativeren en nemen ze alles persoonlijk. Als iemand zich niet kan bedwingen om met een haatcomment te reageren, zegt dat meer over die persoon dan over mij”, zegt hij in De Morgen.
Viktor lijkt nu zorgeloos in het leven te staan, iets wat hij niet had toen hij nog op de schoolbanken zat. Daar worstelde hij met een ongelukkige, depressieve periode.
“Ik werd volkomen apathisch, en deed in de klas zelfs de moeite niet meer om iets te noteren. Het was een onbewust verzet, denk ik nu, het verlangen om uitdrukkelijk níét in de voetsporen van mijn vader te treden. Op een bepaald moment heb ik ingezien dat ik mijn eigen veto tegen werken in de media maar eens moest opheffen.”
